Ի՞նչ նրբութիւն կայ մունջ օճախի մէջ։

Հրաշէկ եղանակ կ՛երգէ 

Տաճարի դարէ դար մարած կրակ 

Բիւրեղ եկեղեցկո մէջ արձագանգված

–Սուս քարանձավներ.

Հիմա միայն մոխրի մնացորդներ բռնած-

Օդամաշ ձայներ.

առկայծում արծաթ թելեր 

     Ամենամութ գիշերներու Իր

     պատմութիւնով լուսավորեն։

Մետաքս գիծեր փայլուն.

Իր ժառանգութիւնի շշունջ.

Վար կ՝ իջնան

Կ ա մ ա ց ու մ ա ս ն ա վ ո ր

Հրահոսանք մը դեռ անպատրաստ որ իր երակներ զովացնեն

Բնտրում   ատ որ վառվէ

                   Նախածնողքական       

                   հրայրեացքի

                   Մարմրող ածուխներ

Ինքը ես- պատգամ անցեալին նայում.

Հողէն կամուրջ հանելու դէպի 

ապագայի կրակ

ամենաթոյլ լոյսն ալ հետևէ՛ դէպի խավարին 

What Nourishment Lies in Mute Hearths?

She sings in scarlet tones of temple fires long dormant

echoed in crystalline cathedrals — silent caverns,

holding now only ashen traces:

weathered voices,

glimmering silver threads

illuminating the darkest nights with her story.

The silken lines glowing,

whispers of her inheritance

they descend,

s l o w and d e l I b e r a t e

a flume of lava yet unready to let its veins cool

searching     for what alights

in the shimmering embers of ancestral inferno

She is I: Oracle facing the past

unearthing bridges to future flames

Follow into the darkness even the faintest of lights.